Bayılıyorum bu tarz yazım türlerine, Yine bir okul kitabında karşıma çıktı. 10. veya 11. Sınıf Edebiyat kitabında bu metni okudum ve sizlerle paylaşmak istedim. Bakalım sizin de hoşunuza gidecek mi ? Bilhassa Edebiyat severlerin beğeneceğini umuyorum.
TUHAF İNSANLAR
Koca bir vapur yolculuğu bir düğme için zehir oldu.
Anlatayım :
Bazı küçük şeyler vardır. Mesela, yeni cilalanmış bir masa, parlatılmış bir cam, sivri bir kadın çenesi yahut yıkanmış bir köpek.... Ne kadar büyük bir irade kuvvetiniz bütün bunlara dokunmadan edemez, cilalanmış masanın parmaklarında, yeni silinmiş camda, küçük kadın çenesinde elinizin şimdiye kadar değmediği bir alem, yepyeni bir dünya bulacağınızı zannedersiniz.
İlk dakikalarım vapurda çok iyiydi. Hiçbir şeyle ve hiç kimseyle meşgul değildim. Kendimi bütün yanımdakilere karşı kapamış, bir köşeye çekilmiştim. Bütün bu istirahatimi, birinci mevki sigara salonu ile yemek salonu arasındaki koridorda küçük bir gezinti alt üst etti. Birdenbire, sağ taraf duvarında bir konsol saati büyüklüğündeki bir alet gözüme ilişmişti.
Üzerinde yazılı olan kelimeleri size de birer birer okuyayım :
YANGIN MUHBİRİ
CAMI KIRINIZ
DÜĞMEYE BASINIZ
Muhbir büyük bir sükunet içinde duruyordu. Cam bir muhafazadaydı. Adeta insan yahut hem cinsi olan eşyalardan tecrit edilmiş, havasız bir hale konulmuştu. Fakat tam ortasındaki siyah düğme! İşte bu her dakika, kendine dokunacak bir parmağı karşılamaya hazır bir vaziyette, gözleri açık ve sabırsızdı. Hatta o kadar açıktı ki aman Allah'ım küçükken tanıdığım bir kızın bir böcek ayağı kadar gergin kirpikleri kadar açıktı. Bir defasında annemi sormak için misafir geldiği zaman, ince bileklerinden içeri çekmiş, kendi küçük odama kapayarak, bütün çırpınmalarına rağmen arka üstü yatırarak kirpiklerindeki sivri böcek ayaklarını birbirine değdirinceye kadar onu ciyak ciyak bağırtmıştım. Bu hatırlayış doğrusunu söylemek lazım gelirse benim için hiç de iyi olmadı. Hemen elimi uzatmak, camı bir saniyede kırıp bu uykusuz yangın muhbirinin üzerine bütün kuvvetimle basmak ve herşeyi ayağa kaldırmak istedim.
Vapur 17 mil üzerindeydi. Açık bir hava vardı. Bir tarafımızda büyük Midilli adası, coğrafya derslerinde çizdiğimiz haritalara benzemeksizin devam ediyordu. Haritalarda belki de bir saniyenin onda birinde imal ediverdiğimiz ada, saatler saati uzundu. Şundan dolayı söylüyorum ki vapurda her şey sakindi. Kamarotlar işsiz bir şekilde gidip geliyorlardı. Yani bir adamın ne yaptığının farkındaydılar.
Öğleye kadar yangın muhbirinin önünden yüz defa gidip geldim! Ara sıra koridorda kimse kalmıyor gibi oluyordu. Derhal camı kırmak ve parmağımın bütün kuvvetini bu açık gözlerde yoklamak fırsatını kazanıyordum. Fakat uzun boylu ve kıvırcık saçlı biri, belki de bir müzisyendi, mütemadiyen ön ve arka sahanlıklarda karşıma çıkıyor, bir aşağı bir yukarı dolaşıyordu. Adeta orta kamaraların arasına rastgelen koridorda, garip bir köşe kapmaca oynamaya başlamıştık. Yalnız bir saniye geldi ki, müzisyen ikinci koridorda kaldı. Bir daha gözükmedi. Nakavt oldu.
Yemeğe kadar herşeye rağmen tek başıma kalamadım. Yemeği herkesten daha evvel bitirmek, dışarı fırlamak istiyordum. Aksiliğe bakın ki bu sefer de İzmir'e çıkacak bir tütün tacirinin karın ağrısı tuttu. Yemeğe gelmedi. Bunu bir tarafa bırakınız. Sigara salonundaki iskemlelerden birisini sağ koridora, yangın muhbirinin karşısına çekti. Oturdu.
Öğleden sonra kendi kendime şunu düşündüm. Yangın muhbirinin önünden bir defa geçmek ve sinirlerimi yoklamak! Belki diyorum, ilk tesiri kalmamıştır. Hızla fırladım, ellerim cebimde şiddetle ona doğru yürüdüm. Aynı vaziyette duruyor, gözleri bir karış açık bir halde avaz avaz bana kafa tuttuğunu işitiyordum.
Gece oldu. Vapurun bütün pencereleri kapandı. Üstelik camlara mukavvalar geçirildi. Işık maskeleme tertibatı alındı. Fakat ne yapayım ki koridor maskelenmedi. Bununla beraber kamarama çekildiğim zaman saat on buçuktu. İki saat sonra kalkmayı düşündüm. Koridorlar boş olacaktı. Bütün yolcular birer ikişer zaten çekilmişti. "Tam fırsat" diyordum. Kamaramdan yavaş yavaş çıkacak, her ihtimale karşı alt koridorla merdiven taksimatının başındaki telefonları açık bırakacak sonra ara koridorda yangın muhbirine doğru sokularak cama küçük bir vuruşla...
Birdenbire müthiş bir feryat vapuru bastı. Pijama pantolonumdan bacaklarımı henüz sokmuştum ki kamara kapısını hızla açtım. Bütün başlar alt koridorun kaloriferle boğulacak kadar sıcak sükunetine, sakları üstünde eğilen birer ayçiçeği kadar eğilmişti:
- Aman, dedim. Belki bir torpil yedik arkadaşlar...
Bir kamarot hızla geçiyordu:
- Hayır, dedi. Yangın zili çalıyor. Bütün koridorda koşuşmalar oldu. Birinci, ikinci mevki yolcuları birbirine girdi. Herkes yangını soruyordu. Acaba kazan dairesinde mi? ....kaptan köşkü mü yanıyor? Banyo dairelerinden biri mi ateş aldı?
Pijamanın üstüne alelacele pardösümü geçirdim. Yukarı koştum. Bir polis birini yakalamış, kaptanın odasına doğru götürüyordu. Baktım. Bizim beyaz saçlı müzisyen...
Kaptan, etrafındakilere bir istintak hakimi olup olmadığını soruyordu. Benim küçük kamarota doğru sokuldum:
- Ne var, dedim. Galiba yangın, müzisyenin kamarasından çıkmış olacak?
- Bırakın Allah aşkına, dedi. Delinin biri olacak. Durup dururken yangın muhbirinin camını kırıp düğmeye basmış.
Kaptana yaklaştım:
- Ben, dedim. Antakya'ya yeni tayin edilen istintak hakimiyim. Eğer isterseniz ilk sorgusunu yapabilirim.
Tuhaftır şu insanlar doğrusu...
TUHAF İNSANLAR
Koca bir vapur yolculuğu bir düğme için zehir oldu.
Anlatayım :
Bazı küçük şeyler vardır. Mesela, yeni cilalanmış bir masa, parlatılmış bir cam, sivri bir kadın çenesi yahut yıkanmış bir köpek.... Ne kadar büyük bir irade kuvvetiniz bütün bunlara dokunmadan edemez, cilalanmış masanın parmaklarında, yeni silinmiş camda, küçük kadın çenesinde elinizin şimdiye kadar değmediği bir alem, yepyeni bir dünya bulacağınızı zannedersiniz.
İlk dakikalarım vapurda çok iyiydi. Hiçbir şeyle ve hiç kimseyle meşgul değildim. Kendimi bütün yanımdakilere karşı kapamış, bir köşeye çekilmiştim. Bütün bu istirahatimi, birinci mevki sigara salonu ile yemek salonu arasındaki koridorda küçük bir gezinti alt üst etti. Birdenbire, sağ taraf duvarında bir konsol saati büyüklüğündeki bir alet gözüme ilişmişti.
Üzerinde yazılı olan kelimeleri size de birer birer okuyayım :
YANGIN MUHBİRİ
CAMI KIRINIZ
DÜĞMEYE BASINIZ
Muhbir büyük bir sükunet içinde duruyordu. Cam bir muhafazadaydı. Adeta insan yahut hem cinsi olan eşyalardan tecrit edilmiş, havasız bir hale konulmuştu. Fakat tam ortasındaki siyah düğme! İşte bu her dakika, kendine dokunacak bir parmağı karşılamaya hazır bir vaziyette, gözleri açık ve sabırsızdı. Hatta o kadar açıktı ki aman Allah'ım küçükken tanıdığım bir kızın bir böcek ayağı kadar gergin kirpikleri kadar açıktı. Bir defasında annemi sormak için misafir geldiği zaman, ince bileklerinden içeri çekmiş, kendi küçük odama kapayarak, bütün çırpınmalarına rağmen arka üstü yatırarak kirpiklerindeki sivri böcek ayaklarını birbirine değdirinceye kadar onu ciyak ciyak bağırtmıştım. Bu hatırlayış doğrusunu söylemek lazım gelirse benim için hiç de iyi olmadı. Hemen elimi uzatmak, camı bir saniyede kırıp bu uykusuz yangın muhbirinin üzerine bütün kuvvetimle basmak ve herşeyi ayağa kaldırmak istedim.
Vapur 17 mil üzerindeydi. Açık bir hava vardı. Bir tarafımızda büyük Midilli adası, coğrafya derslerinde çizdiğimiz haritalara benzemeksizin devam ediyordu. Haritalarda belki de bir saniyenin onda birinde imal ediverdiğimiz ada, saatler saati uzundu. Şundan dolayı söylüyorum ki vapurda her şey sakindi. Kamarotlar işsiz bir şekilde gidip geliyorlardı. Yani bir adamın ne yaptığının farkındaydılar.
Öğleye kadar yangın muhbirinin önünden yüz defa gidip geldim! Ara sıra koridorda kimse kalmıyor gibi oluyordu. Derhal camı kırmak ve parmağımın bütün kuvvetini bu açık gözlerde yoklamak fırsatını kazanıyordum. Fakat uzun boylu ve kıvırcık saçlı biri, belki de bir müzisyendi, mütemadiyen ön ve arka sahanlıklarda karşıma çıkıyor, bir aşağı bir yukarı dolaşıyordu. Adeta orta kamaraların arasına rastgelen koridorda, garip bir köşe kapmaca oynamaya başlamıştık. Yalnız bir saniye geldi ki, müzisyen ikinci koridorda kaldı. Bir daha gözükmedi. Nakavt oldu.
Yemeğe kadar herşeye rağmen tek başıma kalamadım. Yemeği herkesten daha evvel bitirmek, dışarı fırlamak istiyordum. Aksiliğe bakın ki bu sefer de İzmir'e çıkacak bir tütün tacirinin karın ağrısı tuttu. Yemeğe gelmedi. Bunu bir tarafa bırakınız. Sigara salonundaki iskemlelerden birisini sağ koridora, yangın muhbirinin karşısına çekti. Oturdu.
Öğleden sonra kendi kendime şunu düşündüm. Yangın muhbirinin önünden bir defa geçmek ve sinirlerimi yoklamak! Belki diyorum, ilk tesiri kalmamıştır. Hızla fırladım, ellerim cebimde şiddetle ona doğru yürüdüm. Aynı vaziyette duruyor, gözleri bir karış açık bir halde avaz avaz bana kafa tuttuğunu işitiyordum.
Gece oldu. Vapurun bütün pencereleri kapandı. Üstelik camlara mukavvalar geçirildi. Işık maskeleme tertibatı alındı. Fakat ne yapayım ki koridor maskelenmedi. Bununla beraber kamarama çekildiğim zaman saat on buçuktu. İki saat sonra kalkmayı düşündüm. Koridorlar boş olacaktı. Bütün yolcular birer ikişer zaten çekilmişti. "Tam fırsat" diyordum. Kamaramdan yavaş yavaş çıkacak, her ihtimale karşı alt koridorla merdiven taksimatının başındaki telefonları açık bırakacak sonra ara koridorda yangın muhbirine doğru sokularak cama küçük bir vuruşla...
Birdenbire müthiş bir feryat vapuru bastı. Pijama pantolonumdan bacaklarımı henüz sokmuştum ki kamara kapısını hızla açtım. Bütün başlar alt koridorun kaloriferle boğulacak kadar sıcak sükunetine, sakları üstünde eğilen birer ayçiçeği kadar eğilmişti:
- Aman, dedim. Belki bir torpil yedik arkadaşlar...
Bir kamarot hızla geçiyordu:
- Hayır, dedi. Yangın zili çalıyor. Bütün koridorda koşuşmalar oldu. Birinci, ikinci mevki yolcuları birbirine girdi. Herkes yangını soruyordu. Acaba kazan dairesinde mi? ....kaptan köşkü mü yanıyor? Banyo dairelerinden biri mi ateş aldı?
Pijamanın üstüne alelacele pardösümü geçirdim. Yukarı koştum. Bir polis birini yakalamış, kaptanın odasına doğru götürüyordu. Baktım. Bizim beyaz saçlı müzisyen...
Kaptan, etrafındakilere bir istintak hakimi olup olmadığını soruyordu. Benim küçük kamarota doğru sokuldum:
- Ne var, dedim. Galiba yangın, müzisyenin kamarasından çıkmış olacak?
- Bırakın Allah aşkına, dedi. Delinin biri olacak. Durup dururken yangın muhbirinin camını kırıp düğmeye basmış.
Kaptana yaklaştım:
- Ben, dedim. Antakya'ya yeni tayin edilen istintak hakimiyim. Eğer isterseniz ilk sorgusunu yapabilirim.
Tuhaftır şu insanlar doğrusu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder