BABAMA

Kız çocuğu için baba ilk kahraman, ilk modeldir. Benim babam bunun pek farkında değildi ama, pek çok baba gibi. Bugüne kadar yaşadığım bütün sıkıntıların müsebbibidir benim babam. Ben 12 yaşındayken bırakıp gittiğinde ne olduğunu anlamadan hayatın içine balıklama daldık ailecek. Belli bir yaşa gelene kadar arada geçen yılların nasıl geçtiğini anlamadık, ya da her gününü, her saatini üstüne basa basa yaşadık. Şimdi geçmişe dönüp baktığımda her ikisi de doğru geliyor bana. Hem o kadar uzakta, sanki hiç yaşanmamış gibi, hem de çok yakın, izlerini hala taşıdığım, bir sözden, bir şarkıdan bütün anıları birebir tekrar tekrar yaşadığım, gözlerimi yumup birkaç damla akıttığım olaylar silsilesi.

Babamın gidişi, daha doğrusu babam yaşarken babasız kalmam, benim iskeletimi oluşturuyor bir nevi. Şu anda nasıl bir insansam bunu babamın gidişine borçluyum (iyi veya kötü).

Aradan yıllar geçti, ben üniversiteyi bitirdim ve babam birden geri döndü. Affetmem kolay olmadı tabi, aslına bakarsanız hala cam kırıkları var içimde, bazen ummadığın anda acımasızca batan. Ama baba bu, düşündüm ki babama birşey olursa yerine koyabileceğim biri yok, alternatifi yok yani. Her insan hata yapar diyerek kabullendik dönüşünü.

Şimdi ise başımın tacıdır, ayağına taş değsin istemem. Allah başımızdan eksik etmesin diyorum. Bir kez daha babasız kalmaya dayanabileceğimi sanmıyorum. Ve bugün babalar günü, şu ömrü hayatımda babam için de birşeyler yazayım istedim.

Facebook'da dolaşan bir resim var altında da bir yazı;

"Savaşın ortasında komutansız kalmak gibidir babasız kalmak"

Hem resim çok etkiler beni hem de yazısı, hele baban varken babasız kalmak tarifsizdir. En iyi bildiğim, keşke hiç bilmeseydim dediğim duygudur.