Uzun zaman oldu yazmayalı. Yazmayı da özledim, bu kadar ara vermeyeceğim artık.
Çile dönemimi bitirdim, bitiren en önemli olay da ailecek geçirdiğimiz bir trafik kazası oldu. Aileme olan kırgınlığımdan dolayı bu yazı yalnız geçirmeyi tercih etmiştim biliyorsunuz. Kurban bayramında ailemin yanına gitmiştim, insan ailesine ne kadar kırgın kalabilir ki, herşeyi bir yana bırakıp bayramda ailemle birlikteydim.
Dayımın oğlunun düğünü için Adana'ya giderken feci bir kaza geçirdik. Mucizeydi kurtuluşumuz, can kaybı yoktu ama kaza psikolojisi fena. Hala etkisinden kurtulmuş değilim.
En önemlisi de bir kazadan çıkarılabilecek bütün dersleri çıkarmış vaziyetteyim. Ne kadar önemliymiş başına bir iş geldiğinde eşinin, dostunun, akrabanın olması ve sana destek çıkması.
Kazadan sonra artık hiçbir şey eskisi gibi değil, bir anlamda ailecek hayata bakışımız değişti. Aslında hep beraber bu kazadan iyi anlamda çok şey kazandık. Birbirimizin değerini daha iyi anladık. Olabilecekleri düşünüp halimize şükrettik. Bu hayat dersi bize bir arabaya mal olsa bile iyi ki olmuş diyebiliyoruz.
Kazayla ilgili tek üzüldüğüm nokta 44 yıllık şoför olan babamın ilk kazasıydı. Hala kendini suçluyor.
Bu acı tecrübeden sonra üzüldüğüm şeylere tekrar baktığımda artık eskisi kadar canımı acıtmadığını gördüm. İlginç.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder